«در نجف یک روز سائلی موقع نماز ظهر کمک خواست و از تنگدستی خود و خانواده اش گفت، (اما) کسی به او کمک نکرد و نماز تمام شد، دیدم سائل ناامید ایستاده است. همه نمازگزاران از مسجد خارج شدند. من فقط معادل یک ریال پول عراقی در جیب داشتم که می خواستم نهار تهیه کنم. فکر کردم: اگر این فقیر راست بگوید و واقعاً تنگدست باشد و زن و بچه اش بدون غذا باشند، من چه جوابی نزد خدا دارم؟! با خود گفتم: فکر می کنم امروز، روزه ام و گرسنگی را تحمل می کنم.
↧
